Menu
Frédéric Chopin zag het levenslicht in Żelazowa Wola, 46 kilometer ten westen van Warschau, binnen het voormalige hertogdom Warschau. Hoewel zijn doopakte, gedateerd op 23 april 1810, 22 februari als zijn geboortedatum vermeldde, vierde de componist en zijn familie consequent zijn verjaardag op 1 maart. Hierdoor wordt algemeen aangenomen dat Frédéric op 1 maart 1810 ter wereld kwam.
Hij was het tweede kind en de enige zoon van in totaal vier kinderen van Nicolas Chopin, een migrant uit Frankrijk en Justyna Krzyżanowska. In oktober 1810 verhuisde het gezin Chopin naar Warschau, waar Nicolas aan de slag ging als leraar Frans in het Lyceum.
Behalve Franse les geven, speelde Nicolas ook fluit en viool, terwijl zijn echtgenote Justyna piano speelde. Het is niet onwaarschijnlijk dat de jonge Frédéric zijn eerste, informele, lessen op piano van zijn moeder kreeg. Zijn eerste professionele muzieklessen kreeg hij van de Tsjechische pianist Wojciech Żywny, die hem begeleidde van 1816 tot 1821.
Al snel werd duidelijk dat Frédéric over een uitzonderlijk muzikaal talent beschikte. Reeds pp zijn zevende gaf hij zijn eerste concerten, en componeerde hij twee polonaises, een in g mineur en de andere in B♭. Zijn daaropvolgende werk, een polonaise in A♭ uit 1821, opgedragen aan zijn leermeester, is zijn oudst bewaarde gebleven manuscript.
Chopin’s vormende jaren in Warschau omvatten zijn studie aan het Lyceum van 1823 tot 1826, waar hij orgellessen kreeg van de Tsjechische musicus Wilhelm Würfel. In 1826 begon hij een driejarige opleiding bij Józef Elsner aan het conservatorium, waar hij muziektheorie, becijferde bas en compositie studeerde. Tijdens deze periode gaf hij verschillende recitals en componeerde hij actief. Het hoogtepunt was zijn optreden op de aeolomelodicon voor tsaar Alexander I in 1825, wat leidde tot zijn eerste commercieel gepubliceerde werk, het Rondo opus 1.
Tussen 1824 en 1828 bracht het gezin Chopin haar vakanties door buiten Warschau, waar de jonge Frédéric kennis maakte met de Poolse volksmuziek. Na de dood van Emilia, een jongere zus van Frédéric, in 1827 verhuisde het gezin naar een zuidelijk bijgebouw van het Krasiński-paleis, waar Chopin tot 1830 woonde. Zijn ouders beheerden er een pension, en het huis werd gedeeld met Tytus Woyciechowski, Jan Nepomucen Białobłocki, Jan Matuszyński en Julian Fontana, die later zijn Parijse vrienden werden.
Tijdens zijn studies aan het conservatorium cultiveerde Chopin tal van vriendschappen met de opkomende arristieke en intellectuele kringen van Warschau, waaronder Fontana, Józef Bohdan Zaleski en Stefan Witwicki. In juli 1829 studeerde hij af aan het Conservatorium. In zijn laatste rapport wordt hij omschreven als een “uitzonderlijk getalenteerde student” en een “muzikaal genie”.
In september 1828 bezocht Chopin Berlijn voor de eerste keer. Tijdens zijn verblijf genoot hij van opera’s en concerten van beroemdheden zoals Carl Friedrich Zelter en Felix Mendelssohn. Terug in Berlijn in 1829 logeerde hij bij Prins Antoni Radziwiłł. De prins was zelf ook componist en gepassioneerd door de cello, en Chopin componeerde voor hem en zijn dochter Wanda de Introduction et Polonaise brillante in C, opus 3, voor cello en piano.
Later dat jaar woonde hij een concert bij van de beroemde viool virtuoos Paganini, wat mogelijk zijn inspiratie was voor de variaties Souvenir de Paganini en zijn eerste Études. Na zijn studies aan het Conservatorium trok hij naar Wenen, waar hij lovende kritieken kreeg voor zijn debuut met twee pianoconcerten. Tijdens het eerste concert speelde hij zijn Variaties op Là ci darem la mano, opus 2, variaties op een aria uit de beroemde opera Don Giovanni van Mozart.
In september 1829 keerde Chopin terug naar Warschau en bracht op 17 maart 1830 zijn Pianoconcert nr. 2 in f mineur, opus 21, ten gehore.
Begin november van datzelfde jaar trok Chopin opnieuw naar Wenen, met de bedoeling om van daar naar Italië door te reizen. In Italië waren echter onlusten uitgebroken, waardoor hij zijn plannen herzag, en Parijs als zijn volgende bestemming koos. Aanvankelijk kreeg hij slechts een doorreis paspoort, op weg naar Londen, maar hij bleef in Parijs, verfranste zijn naam en werd in 1835 Frans burger.
In Parijs raakte Chopin verbonden met vooraanstaande kunstenaars zoals Berlioz, Liszt, met wie hij bevriend werd en Delacroix. Deze ontmoetingen openden deuren voor hem, waaronder die bij de gerenommeerde pianobouwer Camille Pleyel, het begin van een langdurige samenwerking.
Chopin vormde ook vriendschappen met dichter Adam Mickiewicz, directeur van de Poolse Literaire Vereniging, en zette diens verzen om in liederen. Daarnaast was hij een frequente gast bij markies Astolphe de Custine, een fervent bewonderaar, waar hij zijn composities in diens salon uitvoerde.
Verder ontmoette Chopin er ook twee Poolse vrienden die een cruciale rol in zijn leven zouden spelen: Julian Fontana en Albert Grzymała. Fontana, een voormalige medestudent aan het Conservatorium van Warschau, werd Chopins kopiist, terwijl Grzymała, een welvarende financier en figuur in de Parijse samenleving, uitgroeide tot Chopins adviseur.
In december 1831 ontving Chopin zijn eerste grote erkenning van zijn eminente tijdgenoot Robert Schumann, die de Opus 2 Variations prees met de woorden: “Petje af, heren! Een genie.” Twee maanden later gaf hij zijn debuutconcert in de salons de MM Pleyel, waar hij universele bewondering oogstte bij zowel het publiek als de critici. Zijn ontmoeting met de rijke bankiersfamilie Rothschild later dat jaar bood niet alleen financiële bescherming, maar gaf hem ook toegang tot andere privésalons van de aristocratie en artistieke elite.
Reeds tegen het einde van 1832, amper twee jaar na zijn aankomst in Parijs, had Chopin naam gemaakt als pianist en componist, en had hij het respect verdiend van collega’s zoals Berlioz en Liszt. Met de publicatie van zijn composities kon hij een aanzienlijk inkomen verwerven dat hij verder aanvulde als pianoleraar voor welgestelde studenten uit gans Europa. Hierdoor was hij niet langer afhankelijk van de financiële steun die zijn vader hem was blijven geven, maar meer nog, het bracht hem verlichting van de druk van grote openbare concerten, waar hij een afkeer van had. Hij speelde doorgaans liever in kleinere salons, of beter nog, in zijn eigen appartement met een intiemere sfeer voor een zeer select publiek. Daarbij was Franz Liszt een regelmatige gast artiest op de concerten die Chopin bij hem thuis organiseerde. Ondanks, of misschien net dankzij deze exclusiviteit had Chopin heel snel naam gemaakt in Parijs, en werden zijn concerten en composities zeer gegeerd.
Ten laatste in de loop van 1836 verloofde Frédéric Chopin zich met de toen 17-jarige Maria Wodzińska, die het jaar voordien een portret van de schilder had gemaakt. Aanvankelijk lijkt deze verloving de zegen gehad te hebben van Maria’s moeder, maar haar vader was, naar verluid omwille van Chopin’s zwakke gezondheid, niet te vinden voor een huwelijk tussen de twee en de verloving brak begin 1837 al weer af.
Ook in 1836 ontmoette Chopin voor het eerst de zes jaar oudere schrijfster George Sand (Aurore Dupin) tijdens een feestje van Marie d’Agoult, de partner van Liszt. Hoewel zijn eerste indruk over Sand alles behalve flatterend was en hij zich afvroeg of ze eigenlijk wel een vrouw was, werden de twee ten laatste in de loop van 1838, maar mogelijk al tegen het einde van het jaar ervoor, een koppel. Ze spendeerden de winter van 1838/39 samen met Sand’s twee kinderen in Majorca, deels in de hoop dat de gezondheid van Chopin zou beteren, deels, wellicht, om te ontkomen aan de dreigementen van Sand’s vorige minnaar. Van daar trokken ze via Barcelona en Marseilles, waar Chopin’s fragiele gezondheid wat kon herstellen, en ze hun reis verder zetten naar het landgoed van Sands in het centrum van Frankrijk. Na de zomer keerden ze terug naar Parijs, elk naar hun eigen appartement, waar ze elkaar ‘s avonds bezochten en toch voldoende onafhankelijk van elkaar konden leven.
Tijdens hun zomers bezoeken aan Sand’s landgoed vond Chopin de rust om zich op de muziekcompositie te richten. Daarbij geeft Sand ons een inzicht in het creatief proces van haar partner: een idee, gevolgd door een moeizame uitwerking, soms met heel wat geweeklaag en tranen, om dan terug te keren naar het oorspronkelijke idee. Ondanks dit soms moeizame proces, en de tanende gezondheid van de componist, was dit één van zijn meest productieve momenten.
Vanaf 1842 ging de gezondheid van Chopin, die al sinds zijn kinderjaren met een zwak gestel worstelde, langzaam maar steeds meer achteruit. En naarmate hij meer gezondheidsproblemen kreeg, werd Sand minder zijn vriendin en meer zijn verpleegster. Dit zette de relatie onder druk tot een boze briefuitwisseling in 1847 er plots een einde aan maakte.
Chopin boette aan populariteit in. Zijn concerten verloren hun aantrekkingskracht, het aantal studenten nam gestaag af en daarmee ook zijn inkomsten. In februari 1848 gaf hij zijn laatste concert in Parijs, waaronder drie stukken uit zijn Cello Sonata opus 65.
Bij het uitbreken van de revolutie in april 1848, vertrok Chopin naar Engeland, waar hij op 15 mei van dat jaar voor koningin Victoria en prins Albert optrad. Op aanraden van zijn leerlinge Jane Stirling ging hij op een uitputtende tournée doorheen Engeland, die zijn zwakke gezondheid niet ten goede kwam. In november 1848 keerde hij, uitgeput en zieker dan ooit tevoren terug naar Parijs.
Gedurende de maanden die volgden, gaf hij sporadisch nog wat les en ontving hij wat vrienden in zijn appartement. Voelend dat hij niet meer zo lang te leven had, liet hij zijn zus Ludwika, samen met haar man, in juni 1849 naar Parijs komen. Vier maanden later, op 17 oktober, overleed hij, omringd enkele vrienden, waaronder Solange, de dochter van George Sand, aan de gevolgen van tuberculose.
De begrafenisplechtigheid vond plaats op 30 oktober in de Madeleine en voor die gelegenheid werd het Requiem van Mozart uitgevoerd, hoewel hij zelf verschillende jaren eerder zijn voorkeur had uitgesproken voor zijn eigen Prélude nr. 4 in e mineur. Zijn lichaam werd bijgezet op de beroemde Père Lachaise begraafplaats, waar nu nog steeds fans bloemen neerzetten. Ludwika nam, op zijn vraag, zijn hart weer mee naar Polen.
De overgrote meerderheid van het oeuvre van Frédéric Chopin bestaat uit werken voor solo-piano. Hoewel ook andere componisten, waaronder Beethoven en Liszt, al solo-werken voor piano schreven, is het vooral de verdienste van Chopin dat dit instrument een steeds grotere rol in de klassieke muziek is gaan spelen. Hij was een pionier in het gebruik van de piano als een instrument voor emotionele uitdrukking, en zijn innovatieve benadering van harmonie en melodie heeft de weg vrijgemaakt voor latere componisten.
Met zijn polonaises en mazurka’s bracht hij typische Poolse volksdansen en -muziek naar West-Europa, terwijl hij de eerste was om ballades en scherzi als concertstukken te brengen. Tevens bracht hij het nieuwe genre van de nocturne zodanig tot een nieuw niveau dat we het genre bijna automatisch met hem associëren. Chopin’s werken blijven een integraal onderdeel van het repertoire en blijven generaties van musici inspireren.
(Bronnen: Chopin, De Klassieke Muziek Collectie nsr. 3, 28 en 54, De Agostini 1995 e.v. | Wikipedia)
Stefano Sabene is artistiek leider van het Roma Opera Omnia en Spiritualia festival, waar hij interdisciplinaire programma’s brengt in historische locaties in Rome. Hij speelde honderden concerten op internationale festivals als dirigent en fluitist in renaissance-, barok- en hedendaagse muziek. Als chef-dirigent van het Mozart Sinfonietta Orchestra werkte hij samen met gerenommeerde solisten en componisten en leidde hij talrijke wereldpremières.
Hij dirigeert ensembles zoals het Schola Romana Ensemble, componeert, en produceert voor Opera Omnia. Voor zijn werk ontving hij de internationale prijs “Foyer des Artistes.”
Als kunstfotograaf combineert Stefano zijn muzikale achtergrond met technieken zoals de camera obscura. Hij werkt samen met musea, universiteiten en media zoals RAI en de Vaticaanse radio. Hij publiceerde tentoonstellingen, essays, fotoboeken, audio-cd’s en dvd’s.
Lorenzo Sabene begon op 10-jarige leeftijd met klassieke gitaar en specialiseerde zich later in luit en oude tokkelinstrumenten. Hij studeerde cum laude af aan het Santa Cecilia Conservatorium in Rome en vervolmaakte zich in barokgitaar bij Xavier Diaz-Latorre in Barcelona.
Als medeoprichter van Ensemble Opera Omnia gaf hij talloze concerten in Italië en daarbuiten, met focus op het verbinden van muziek, kunst en erfgoed op locaties zoals Palazzo Doria Pamphilj en San Luigi dei Francesi. Hij trad op als continuospeler met ensembles zoals het Schola Romana Ensemble en het Stradella Project op festivals als Grandezze e Meraviglie en het Pergolesi Spontini Festival. Ook werkte hij mee aan moderne uitvoeringen van barokopera’s, zoals L’Empio Punito van Alessandro Melani.
Naast zijn concertactiviteiten doet hij musicologisch onderzoek. Hij studeerde af in Musicologie aan La Sapienza Universiteit en won in 2022 de Mario D’Agosto-wedstrijd in de categorie oude instrumenten. Hij droeg bij aan de cd Ardo d’amore met Ensemble Opera Omnia.
Franco Todde studeerde gitaar aan het Santa Cecilia Conservatorium in Rome en vervolgde met zang en compositie. Hij volgde masterclasses bij o.a. Leo Brower en Eliot Fisk en won nationale en internationale gitaarwedstrijden, zowel solo als met het Roman Guitar Trio. Met dit trio trad hij op in Italië en daarbuiten, waaronder op Radio3 Suite en het Roma Europa Festival.
Als tenor werkte hij samen met koren zoals het Coro dell’Accademia Nazionale di Santa Cecilia en nam deel aan producties onder dirigenten als Gianluigi Gelmetti en Myung-Whun Chung. Hij zong als solist in werken zoals Bachs *Weihnachtsoratorium* en Händels *Messiah*. Daarnaast werkte hij jarenlang met het Schola Romana Ensemble in renaissance- en barokrepertoire.
Hij maakte opnames voor o.a. Deutsche Grammophon en speelde in filmsoundtracks. Sinds 1996 combineert hij zang en gitaar in een repertoire van de 16e tot 19e eeuw en bracht hij twee cd’s uit.
Paola Alonzi begon met zingen op 10-jarige leeftijd in het koor van S. Maria in Via onder leiding van P. Vittorio Catena, en kreeg al snel solorollen. Later volgde ze de zangcursus aan het Conservatorium van S. Cecilia in Rome onder leiding van Valerio Paperi, en vervolmaakte ze zich bij Paola Leolini.
Ze specialiseerde zich in het barokrepertoire en speelde toneelrollen als Serpina (La serva padrona, G.B. Pergolesi Rome, Teatro de Servi, Palazzo Doria Pamphilj), Dirindina (La Dirindina, D. Scarlatti, Matelica Festival, Rome Teatro dei Servi), Amore (De vertegenwoordiging van ziel en lichaam, E. De Cavalieri Cortona Festival) en vele anderen.
Ze trad op als soliste in stukken als Stabat Mater van G.B. Pergolesi en van L. Boccherini (Todi Arte Festival) voor solisten en orkest, de Lamentazioni van A. Scarlatti (Roma Easter Festival) voor sopraan en orkest, Passio DNJC van A. Scarlatti (Roma Festival I Suoni dello Spirito) The Resurrection van G.F. Händel (Viterbo Barokfestival), Cantates van A. Vivaldi, G.F. Händel, Requiem van W.A. Mozart (Portici, Mozart Box Festival).
Ze heeft verschillende cd’s en dvd’s op haar naam staan, evenals verschillende radio-uitzendingen (Radio 3 Suite). Ze is mede-oprichter van Rome Opera Omnia waarvan ze sopraansoliste is en waarvan ze de artistieke productie voor haar rekening neemt.
Celliste Aleke Alpermann begon haar studies bij Stephan Forck aan de Hochschule für Musik Hanns Eisler in Berlijn en studeerde daarnaast kamermuziek bij Eberhard Feltz. Ze wijdt een groot deel van haar tijd aan kamermuziek en trad op in concerten met het RIAS Kammerchor Berlin, Daniel Hope, Sayako Kusaka, Matthias Wollong en Georg Kallweit. Concertreizen brachten haar door heel Europa, Azië en Latijns-Amerika, en ze werkte mee aan cd-opnames en radioproducties. Ze was lid van de Deutsche Streicherphilharmonie, het Jugendbarockorchester BACHS ERBEN en het Ensemble Concerto +14, waarmee ze in 2012 een beurs won van de Duitse Muziekraad. Als mede-oprichter van het La Cara Cosa Trio won ze de Eerste Prijs op de Internationale Graun Competitie in 2011 en de Tweede Prijs op de Internationale Bach Competitie in Berlijn in 2013.
Ricardo Gil Sánchez voltooide zijn bachelorstudie in Barcelona bij Ashan Pillai en Jonathan Brown. In 2015 verhuisde hij naar Bazel, waar hij zijn masterstudie voltooide bij Silvia Simionescu. Daar maakte hij zijn eerste contact met oude muziek en studeerde postdoctorale studies aan de Schola Cantorum Basiliensis bij Amandine Beyer.
Hij werkt samen met groepen als “Gli Incogniti”, “Infermi D’Amore”, “Abchordis Ensemble” of “I Gemelli”.
Javier Aguilar Bruno studeerde in Berlijn en Bazel, aan de Hochschule für Musik “Hanns Eisler”, de Universität der Künste en de Schola Cantorum Basiliensis. Hij is lid van verschillende ensembles, waaronder de Geneva Camerata, Lautten Compagney en gastspeler bij Akademie für Alte Musik Berlin.
Hij heeft verschillende subsidies ontvangen van verschillende ensembles en instellingen, zoals de “Giorgio Cini” Foundation in Venetië, de groep “Gli Incogniti” en het ensemble “Balthazar Neumann”. In de laatste editie van de “Bach-Wettbewerbs” won hij met zijn groep “Himmelhofkapelle” de tweede prijs.
Edi Kotler voltooide zijn opleiding aan de Hochschule für Musik “Hanns Eisler” Berlijn en Hochschule für Musik in Dresden. Hij heeft verschillende individuele en kamermuziekprijzen gewonnen, waaronder de eerste prijzen op de Tel-Aviv University Competition, de Publieksprijs op ”Aviv Competition ”, de tweede prijs op de “Berliner Bach Wettbewerb” voor oude muziek met zijn groep “Himmelhofkapelle”.
Edi werkte ook regelmatig samen met de Akademie für Alte Musik Berlin, met dirigenten als René Jacobs, Bernhard Fork en Georg Kallweit, en treedt regelmatig op op kamermuziek- en oudemuziekfestivals in gans Europa.
Jan Melaerts (°1961) ontwikkelt zijn muzikale vaardigheden aan de Jeugdmuziekschool “Ward De Beer” in Antwerpen, waar hij later leraar en directeur wordt. Hij studeert blokfluit, oude muziek, en koor aan het “Koninklijk Vlaams Muziekconservatorium” in Antwerpen en volgt koordirectie bij Wolfgang Gönnenwein. Met ruime koorervaring bij verschillende ensembles, waaronder “Audite Nova” en “Currende,” richtte hij in 1980 het “Antwerps Madrigaalkoor” op en dirigeerde het tot 1987. Sinds 1988 leidt hij vol overgave het koor Melpomene. Als docent was hij 35 jaar verbonden aan de Antwerpse “Hiberniaschool” en dirigeerde hij diverse koren, waaronder “VoKem” in Schilde. Jan Melaerts heeft ook freelance gezongen bij oude muziek-ensembles en koren in binnen- en buitenland.
In 1986 zag Melpomene Antwerpen het levenslicht en onder de bezielende leiding van dirigent Jan Melaerts, die sinds 1988 aan het roer staat, groeide het uit tot een hoog aangeschreven koor. Zowel het repertoire als de kwaliteit van het koor blijven gestaag evolueren, waarbij de focus in de loop der jaren volledig is verschoven naar a-capella-muziek uit de Renaissance en Vroegbarok. Het koor heeft zijn muzikale vleugels uitgespreid met talloze concerten, zowel binnen België in verschillende steden als daarbuiten, met memorabele optredens in steden als Venetië, Rome en Barcelona.
Elise Christaans werd tijdens haar studies op moderne contrabas al heel snel gepassioneerd door de uitvoering op historische instrumenten. Door een meer als 10-jarige nauwe samenwerking met Sigiswald Kuijken in zijn orkest La Petite Bande en met Jos van Immerseel in Anima Eterna, heeft ze het barokke tot klassiek-romantisch repertoire verkend, in zowel orkest als solistische bezetting. Haar muzikale activiteiten nu gaan in vele richtingen uit, van heel vroege muziek, met ensembles zoals B’rock, Il Gardellino, Zefiro Torna tot het hedendaagse repertoire met onder meer het Ictus ensemble en Spectra.
Michel Boulanger is free-lance musicus en actief op de internationale concertpodia met ensembles als La Petite Bande, Orchestre des Champs Elysées, Anima Eterna, Il Fondamento, Il Gardellino, B’Rock e.a. In kamermuziekverband trad hij op in Europa, Brazilië, de V.S. en Japan en is hij te horen op diverse CDs waaronder de opnames van het Schubert Strijkkwintet en de pianokwartetten van Mozart met het Quatuor Kuijken. Hij neemt regelmatig deel aan dans-, theater-, en improvisatie-projecten.In 2003 richtte hij samen met Daniel Tanson TRAFFIK THEATER op met het doel kwaliteitsvol muziektheater voor kinderen te maken. Hij creëerde en speelde de muziek in Roodkapje (2004), Het Muzikale Huis, Peterke D.(2007), Wanja, een Wintersprookje (2008), Ding Dong,Toktoktok! (2020), De Prinses op de erwt (2022). In 2016 initieerde hij het het socio-cultureel project TRAFFIK KLASSIK. Dit collectief wijdt zich aan het opsporen en integreren van vergeten kamermuziekrepertoire uit de 18de en 19de eeuw in een vernieuwende, inclusieve concertpraktijk.
Manuela Bucher is gespecialiseerd in oude muziek en speelt altviool, vedel en blokfluit. Met
deze instrumenten reikt haar interesse van zeer oude tot nieuwe muziek, langs muziektheater en sociaal geëngageerde concertervaringen. Naast kernlid van B’Rock Orchestra is ze regelmatig te gast bij andere ensembles zoals A Nocte Temporis, Les Muffatti, Transports Publics, Vox
Luminis en Bach Plus. Met haar eigen ensemble Traffik Klassik zet ze zich in om kamermuziek naar een divers en kwetsbaar publiek te brengen. Ze is actief in haar Brusselse wijk Vorst met initiatieven als Balcons Sonores en Cour Klassiek, een reeks atypische concerten in de publiek ruimte. Manuela speelde altviool en blokfluit in “The Six Brandenburg Concerto” een samenwerking tussen danscompagnie Rosas en B’rock Orchestra onder leiding van Amandine Beyer, waarbij ze een van de solopartijen in het zesde concerto vertolkte. Op de vedel vervoegde ze onlangs ook een andere Rosas-productie “En Attendant”. Ze onderricht blokfluit en consort aan de academies van Etterbeek en Anderlecht.
De Canadese violiste Ellie Nimeroski studeerde aan de McGill University in Montreal. Ze was lid van Arion en regelmatig te gast bij Clavecin en Concert, La Bande Montréal Baroque en Tafelmusik. Een residentie aan de Cité Internationale des Arts in Parijs bracht haar in 2014 naar Europa. Ze woont nu in Brussel en speelt met Anima Eterna en B’Rock. Ellie is te horen op verschillende cd’s van het label Ricercar. ‘La Belle Vielleuse’, een opname door ensemble Danguy met Tobie Miller (draailier) ontving lovende kritieken. Een project met 18e eeuwse franse duo’s voor vielle en viool staat in de stijgers. En met ensemble Clematis nam ze recent de voltallige 5 tot 8 stemmige sonates van David Pohle op. Haar thesis ‘A Bow’s-Eye View: Perspectives from a Violinist at the Workbench’ onderzoekt de ontmoeting tussen F.X. Tourte en G.B. Viotti in het Parijs van 1780. Ze is masters research supervisor aan het Koninklijk Conservatorium Den Haag.
De Japanse violiste Madoka Nakamaru toonde haar talent als jonge violiste door op 16-jarige leeftijd het Kanagwa concours te winnen en voerde later het vioolconcert van Mendelssohn uit in 2005 met het Leipzig Chamber Orchestra in Japan en oogstte veel lof. Onder de talloze vioolsolorecitals die ze heeft gespeeld, werd haar vioolsolotournee in België en Japan in 2016 bekroond om haar originaliteit en duizelingwekkende virtuositeit. In 2018 bracht ze samen met Wouter Dekoninck een Bach-CD uit met “Sechs Sonaten für Violine und obligates Cembalo”. In 2023 werd haar vioolsolo CD met composities van Wouter zeer lovend ontvangen: de CD kreeg maar liefst 5 sterren en werd uitgeroepen tot “De Keuze van Klara”. Ook in de Japan kwam de CD op de radio. Ze is actief bij verschillende ensembles waarmee ze optreedt doorheen Europa en Japan, en verleent haar medewerking aan radio-, cd- en tv-opnames in binnen- en buitenland.
Wouter Dekoninck is titularis-organist van het prachtige historische Penceler-orgel (1714) van de Sint-Geertruikerk in Leuven. Hij specialiseerde zich voor orgel bij Reitze Smits (NL) en voor klavecimbel bij Kris Verhelst (BE) aan het Lemmensinstituut in Leuven. Hij volgde talloze masterclasses in binnen- en buitenland. Hij won verschillende prijzen als concertorganist en componist en concerteert nu solistisch op orgel en klavecimbel doorheen Europa en Japan. Daarbij combineert hij de literatuur voor beide instrumenten vaak met eigen transcripties, composities en improvisaties. Hij verleent vaak zijn medewerking als solist of continuospeler aan talrijke instrumentale en vocale ensembles. Hij ontving een Gouden Label voor de creatie van zijn Grosse Messe 1739 Fûr Bach und Luther. De CD “Wachet auf” van violiste Madoka Nakamaru met composities voor soloviool van Wouter kreeg 5 sterren in De Standaard en kreeg het kwaliteitslabel De Keuze van Klara.
Als organist, klavecinist en componist is Wouter ook verbonden aan de kunstacademie van Halle en de academie voor muziek en woord van Sint-Agatha Berchem waar hij toegewijd zijn muzikale passies doorgeeft aan de jonge generatie.
Lies Wyers legde zich toe op de viola da gamba bij Philippe Pierlot aan het Koninklijk Conservatorium Brussel. Ze studeerde ook barokcello bij Alain Gervreau.
Lies is voor concerten en opnames onder meer verbonden aan Vox Luminis o.l.v. Lionel Meunier, Scherzi Musicali o.l.v. Nicolas Achten en het Huelgas Ensemble o.l.v. Paul Van Nevel. Om het gambarepertoire voor publiek te brengen richtte ze mee het duo Allred op.
Marieke Vos is violist en medestichter van Kapellmeister. Ze behaalde masters in viool, barokviool en kamermuziek aan de LUCA Hogeschool Campus Lemmens te Leuven en volgde masterclasses in binnen-en buitenland. Ze is verder actief in o.a. Le Pavillon de Musique, B’Rock, BachPlus, Scherzi Musicali en Musica Gloria, en geeft vioolles in het Conservatorium Leuven. Ze bespeelt een viool van L. Maussiel uit ca. 1730, Neurenberg.
Denis Roosen is klavecinist/organist en artistiek bezieler van Kapellmeister. Hij behaalde masters in orgel, klavecimbel en kamermuziek aan de LUCA Hogeschool Campus Lemmens te Leuven en volgde masterclasses in binnen-en buitenland.
Hij is actief als solist, continuospeler, begeleider en als leraar in Academie Beringen en Kunstacademie Zaventem. Hij bespeelt een klavecimbel van Volker Platte, naar Ioannes Ruckers (1624).
Orlan Ghekiere is afgestudeerd als jazz drummer aan het conservatorium van Antwerpen. In april 2023 bracht hij zijn debuutalbum Jorre uit, waarin hij de barrière tussen alledaagse geluiden en muziek probeert te verbreken.
Daarnaast speelt hij in verschillende bands en maakt elektronische muziek voor theater -en dansvoorstellingen. Deze elektronische composities zijn een mengeling van field recordings en elektronische improvisaties, herkenbare geluiden krijgen een nieuwe onherkenbare context waardoor een tactiele maar
abstracte ruimte ontstaat.
Mona Thijs (1999) behaalde in 2022 een master woordkunst aan het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen met het prozaverhaal Schootheuvel, dat werd genomineerd voor de Afstudeerprijs 2022.
Ze schrijft, maakt theater en gaat in haar kunstpraktijk graag het gesprek aan met mensen en locaties. Blueberries leave bruises on the skin, de danstheatervoorstelling die ze samen met Astrid De Haes regisseerde, ging tijdens seizoen ’23-’24 op tour in Vlaanderen.
Het gezelschap Trespugliese bestaat uit de Argentijnse tangodansers Sebastian Ovejero, oorspronkelijk afkomstig uit het noordwesten van Argentinië, en Marie Quilly, die opgroeide in Bretagne.
Na ongeveer tien jaar in Spanje te hebben gewoond, besloten Sebastian en Marie zich in Frankrijk te vestigen terwijl ze hun tournees voortzetten met verschillende muziekgroepen in Spanje en Frankrijk, maar ook in Portugal, Rusland, Israël en Argentinië.
Ze deelden onder meer het podium met gitarist Lakmal Peiris in Madrid of met Proyecto Tamgú tijdens het Granada International Tango Festival (Spanje). Ze hebben La Porteña Tango Trío meerdere malen begeleid op internationale tournees. Ze werkten samen met de alternatieve tangogroep Galeon Tango en met het Théâtre équestre de Bretagne.
Momenteel worden ze opgemerkt op de Franse podia als dansers van het klassieke muziekduo Fortecello en het tangotrio Fortecello Project.
Ze bieden ook verschillende dansshows aan die zijn aangepast aan alle soorten publiek, ruimtes en logistiek, en bieden regelmatig workshops en cursussen aan voor verschillende tangostructuren en festivals in Frankrijk en elders.
Carmela Delgado werd in 1991 in Parijs geboren en studeerde aan het Conservatorium van Gennevilliers en in Argentinië. Ze treedt op in gerenommeerde concert- en operahuizen, waaronder Straatsburg, Mulhouse en Rennes, en speelt tangomuziek zoals “Maria de Buenos Aires” en “MisaTango”. Ze werkt samen met ensembles als L’Orchestre de Bretagne en L’Orchestre Lutetia.
Internationaal trad ze op in Praag met “Maria de Buenos Aires”. In Argentinië werkte ze met muzikanten als Ramiro Gallo en Rudi Flores. Carmela focust op tango en improviseert en speelt kamermuziek in diverse ensembles zoals Cuarteto Lunares en EOS.
Ze onderzoekt Argentijnse folklore en flamenco, werkt samen met haar vader Manuel Delgado, en tourde in 2018 door China met het Franse chanson-ensemble Canaille de Panam. Carmela doceert bandoneon aan het Conservatorium Edgard-Varèse en geeft masterclasses op festivals als Tango de Tarbes en het International Institute for World Music.
Philippe Argenty gaat in 2000 naar de Muziekacademie en verhuist in 2003 naar Parijs om zich op muziek en piano te concentreren. In 2005 begint hij aan het Conservatori Superior de Música van Liceu in Barcelona, waar hij in 2011 afstudeert met een diploma in “Piano Performance” en de hoogste onderscheiding krijgt voor zijn uitvoering van Liszts 2e Pianoconcert.
In 2005 wint hij de 2e prijs op het Grand Concours International de Piano in Parijs. Sinds 2004 treedt hij op in verschillende landen, zowel solo als in kamermuziek. In 2011 gaat hij op tournee met het Barcelona-orkest “ConjuntXXI” en speelt het Liszt 2e Pianoconcert. Hij treedt op bij diverse festivals en speelt in formaties zoals Duo Fortecello en NonStop Tango Trio.
Sinds 2016 organiseert hij festivals en muziekseizoenen, waaronder “Les Clés du Classique” en “Saint Savin Piano & Master Classes Festival”. In 2017 treedt hij toe tot de raad van het Festival Pablo Casals in Prades en is sinds 2008 artistiek manager van Les Clés du Classique. In 2015 is hij jurylid bij de Festival Art Duo in Praag.
Met Anna Mikulska (Duo Fortecello) bracht hij albums uit: “Cello and Piano World Tour” (2015), “Soul of Nations” (2018), en “Chopin: Ange ou Démon?” (2022). Ze tourden door Europa, China en de VS. Met Duo Fortecello werkt hij aan het “Music for All” programma en coacht hij jonge artiesten.
Anna Mikulska-Argenty begon haar muziekstudie op zesjarige leeftijd. In 2005 startte ze aan de Muziekacademie in Krakau en studeerde later aan de Ecole Normale de Musique in Parijs. Ze kreeg advies van bekende cellisten zoals Anner Bylsma en Arto Noras. In 2010 behaalde ze een Master’s degree en een Cello Aptitude Certificate.
Sinds 2005 speelt ze solo met verschillende orkesten, zoals het Symfonieorkest van de Muziekacademie van Krakau en het Young Philharmonic Orchestra. Ze speelde in het Cracow Royal Quartet en vormde in 2011 het Quator Volubilis. Ze trad ook op met Nigel Kennedy’s “Orchestra of Life” en tourde door Europa.
Sinds haar verhuizing naar Frankrijk werkt ze samen met het Limoges and Limousin Orchestra en het orkest van Soirées Lyriques in Sanxay. Ze specialiseerde zich in kamermuziek met formaties zoals Duo Fortecello en Trio Gatti. Haar albums met pianist Philippe Argenty omvatten “Cello and Piano World Tour” (2015), “Soul of Nations” (2018), en “Chopin: Ange ou Démon?” (2022). Ze gingen op tournee in Europa, China en de VS.
Sinds 2015 is ze co-directeur van festivals in Frankrijk en lid van de bestuursraad van het Pablo Casals Festival. Met Duo Fortecello werkt ze aan het “muziek voor iedereen” programma, dat klassieke muziek naar kleine dorpen, ziekenhuizen en scholen brengt. Daarnaast coacht ze jonge artiesten.
Pierre Vopat werd geboren in Luik en studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel bij Shirly Laub en haar assistenten Frédéric d’Ursel en Kerstin Hoelen. Ook kreeg hij de kans om een jaar te studeren bij de beroemde violist Lorenzo Gatto.
Sinds 2014 is hij lid van de Young Belgian Strings en kreeg hij de gelegenheid om meerdere jaren op rij bij het NJO te spelen. Hij speelde ook met het Wiener Jeugdorkest, het Oostenrijkse Jeugdorkest en het Aurora Symphony Orchestra in Stockholm.
Hij is de winnaar van verschillende wedstrijden in België zoals Belfius Classics, Horlait-Dapsens en Maurice Lefranc. Momenteel bouwt Pierre een muzikale carrière op in België, met name binnen verschillende symfonische orkesten, terwijl hij een zeer intense activiteit in de kamermuziek behoudt.
Jungbin Lim werd geboren in Zuid-Korea. In 2009 studeerde ze met grote onderscheiding af aan de Ewha Women’s University in Seoul, waar ze een leerling was van Young Lim Ham en Sun-gyu Kim.
Ze bracht haar passie voor piano tijdens verschillende concerten met het Korean Catholic Symphony and Chamber Orchestra (2009-2013). Daarnaast begeleidde ze het Accel Youth Orchestra, het Goyang Chamber Orchestra en het Pilgrim Choir.
Sinds september 2016 woont Jungbin Lim in België, waar ze studeerde aan het Koninklijk Conservatorium in Brussel, onder leiding van Boyan Vodenitcharov, waarna ze begeleiding en kamermuziek studeerde.
Momenteel combineert ze haar werk aan het Koninklijk Conservatorium Brussel als begeleider van de celloklas en haar passie voor kamermuziek in het Trio Memento.
Álvaro Quintero werd geboren in Colombia. Hij begon zijn muziekstudie aan het Tolima Conservatorium in zijn geboortestad en vervolgde zijn muzikale opleiding in Venezuela als deel van het beroemde El Sistema-project, waar hij de kans kreeg om in verschillende orkesten te spelen onder leiding van Gustavo Dudamel.
In 2012 begon hij zijn studies aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel in de klas van Didier Poskin. Vervolgens studeerde hij kamermuziek, wat hem ertoe aanzette om concerten te geven in België en Frankrijk.
Momenteel combineert hij muziekonderwijs als onderdeel van een sociaal-muzikaal project in Brussel met concerten met verschillende ensembles in België, waaronder het Trio Memento.
Marco Mantovani werd in Mantova geboren en studeerde af er aan het conservatorium onder leiding van Antonio Pulleghini met de hoogste cijfers en onderscheidingen. Daarna studeerde hij drie jaar bij Andrea Lucchesini aan “Scuola di Musica di Fiesole” in Firenze, waar hij cum laude afstudeerde. Hij behaalde zijn Master in ‘Piano Performance’ (2017) en zijn ‘Postgraduate’ diploma (2018), beide met de hoogste onderscheiding, aan het Koninklijk Conservatorium Brussel in de klas van Aleksandar Madzar. In 2017 ontving hij van het Conservatorium de prijs ‘Ingeborg Köberle’ als ‘meest veelbelovende student van het jaar’. Fundamenteel voor zijn artistieke ontwikkeling, zijn ook de adviezen geweest die hij kreeg van de beroemde Portugese pianiste Maria João Pires.
Zijn repertoire reikt van Bach tot Hedendaagse muziek. Zijn passie voor kamermuziek drijft hem ertoe om regelmatig met verschillende musici op te treden en hij is stichtend lid van het “Egmont Chamber Music” ensemble.
Marco Mantovani is assistent-professor piano aan het Koninklijk Conservatorium Brussel, pianoprofessor aan het Conservatoire de Pantin in Parijs en doctoraatsonderzoeker aan het Koninklijk Conservatorium Brussel en de Vrije Universiteit Brussel in het ‘Doctoraat in de Kunsten’.
Evan Buttar heeft een gevarieerde en internationale carrière als uitvoerend musicus op zowel de barokcello als de viola da gamba. Hij heeft opgetreden met groepen als het Orkest van de Achttiende Eeuw, Le Concert des Nations, Ensemble Zefiro, PRJCT Amsterdam en Wrocław Baroque Orchestra, en speelt regelmatig met verschillende ensembles, waaronder het Luthers Bach Ensemble, Musica Gloria, Das Neue Mannheimer Orchester en het Butter Quartet, een historisch geïnformeerd strijkkwartet waarvan hij een van de oprichters is. Zijn kamer- en orkestervaringen hebben hem op internationale podia gebracht op talloze festivals, waaronder het Utrecht Early Music Festival, het MA Festival Brugge, Mozartfest Würzburg, Festival Berlioz, Chopin and his Europe Festival, het Innsbruck Festival of Early Music, de Beethoven Academy in Wrocław en de String Quartet Biennale Amsterdam.
Evan begon op jonge leeftijd met muziek maken in Vancouver, Canada. Na het behalen van een bachelordiploma moderne cello aan de Universiteit van Ottawa in 2014, inspireerde zijn fascinatie voor historisch geïnformeerde uitvoeringspraktijken hem om naar Nederland te verhuizen, waar hij momenteel woont. Daar behaalde hij in 2016 een masterdiploma barokcello bij Jaap ter Linden aan het Koninklijk Conservatorium Den Haag en datzelfde jaar begon hij daar aan een tweede masterstudie op de viola da gamba bij Mieneke van der Velden en Philippe Pierlot, die hij in 2018 afrondde.
Evan bespeelt een barokcello van Jakob Weiss (ca. 1745) die hij genereus in bruikleen heeft gekregen uit de collectie van het Nederlands Muziekinstrumenten Fonds.
Pieter De Praetere is een Belgische contratenor. Als solist legt hij zich vooral toe op barokmuziek. Daarnaast is hij een veelgevraagde figuur in het muziektheater.
Pieter is geboren in een muzikale familie. Op zijn 10de gaat hij stemvorming volgen bij Pascal Devreese in Ronse. Op zijn 16de trekt hij naar countertenor Steve Dugardin in Antwerpen. Tijdens zijn studies Literatuurwetenschappen aan de Universiteit Gent volgt hij les bij Hilde Coppé. Kort daarna trekt hij naar het Koninklijk Conservatorium Brussel bij Lena Lootens.
Als solist heeft Pieter een stevig repertoire opgebouwd. Zo vertolkt hij solistenrollen in Messiah van Händel, Stabat Mater van Pergolesi, Gloria van Vivaldi en een aanzienlijk aandeel van cantates, motetten en oratoria van J.S. Bach. Hiermee staat hij op binnen- en buitenlandse podia. Pieter zingt o.a. met de orkesten Musica Gloria, Il Gardellino, B’Rock, BachPlus, Apotheosis … Met Beniamino Paganini en Nele Vertommen van ensemble Musica Gloria werkt hij al enkele jaren intens samen. Samen brachten ze al enkele succesvolle Europese tournees tot stand en ook dit seizoen staan zij samen op binnen – en buitenlandse podia en in de opnamestudio.
In 2024 debuteert Pieter in de opera: in de Reaktorhalle in München zingt hij een hoofdrol in de operacreatie ‘Invitation to a Beheading’ van regisseur Maria Chagina en componist Leon Zmelty. Met het festival Midsummer Mozartiade en Orchestre Royal de Wallonie zingt hij de rol van Farnace in Mozarts ‘Mitridate, Re di Ponte’ in Brussel, Mons en Namur.
Naast zijn werk als klassiek zanger is Pieter een veelgevraagd figuur in het Vlaamse theaterlandschap. Met Muziektheater Broder toert hij al jaren door België met poëtische familievoorstellingen met en over klassieke muziek (Franzerl, Babushka, Seaking…)
Beniamino Paganini (°1994) heeft al van jongs af aan een passie voor oude muziek. Op 16-jarige leeftijd startte hij aan beide Koninklijke Conservatoria van Brussel, later aan de conservatoria van Leuven en Den Haag. Hij ontving zijn masterdiploma’s voor Traverso (2016), Klavecimbel (2017), Maestro al Cembalo (2019) en een bachelordiploma Musicologie (2018), allen met grote onderscheiding. Hij studeerde traverso bij Barthold Kuijken, Frank Theuns en Jan De Winne, renaissance fluit bij Kate Clark en Patrick Beuckels, klavecimbel bij Frédérick Haas, Fabio Bonizzoni, Kris Verhelst en Maestro al Cembalo bij Patrick Ayrton en musicologie aan de KU Leuven waar hij eveneens het diploma Educatieve master Cultuurwetenschappen behaalde.
Daarnaast treedt hij ook op met claviorganum, orgel en blokfluit. Door de Belgische Muziekpers werd hij uitgeroepen tot Jonge Musicus van het jaar 2020 en Klara selecteerde hem in 2021 als één van de Twintigers. Hij behaalde meerdere eerste prijzen en ontving de ‘Sonderpreis der Jury’ op de Internationale Telemann Wedstrijd (2021).
Beniamino is oprichter en, samen met Nele Vertommen, algemene en artistieke leider van het barokensemble Musica Gloria. Met dit ensemble speelt hij een dertigtal concerten per jaar voor organisaties als AMUZ (BE), Bachfest Leipzig (DE), BOZAR (BE), Concertgebouw Brugge (BE), De Bijloke (BE), Klara (BE), Les Festivals de Wallonie (BE), MA Festival (BE), Musica Antica (NL) en Trigonale Festival (AT). Ook realiseerde hij met Musica Gloria reeds talrijke video-opnames en cd’s
Verder werkt hij samen met vele andere ensembles zoals Il Gardellino, Scherzi Musicali, B’Rock en La Petite Bande in concerten en opnames.
Nele Vertommen (°1999) werd reeds als 5-jarige geboeid door oude muziek. Hier werd haar al duidelijk dat ze deze muziek ook zelf wilde kunnen spelen.
Enkele jaren later startte ze met hobolessen bij Korneel Alsteens. Wanneer ze na 2 jaar spelen ontdekte dat de prachtige hobo-solo’s uit de Mattheüs-Passie eigenlijk voor de barokhobo geschreven werden, ontstond het idee om barokhoboïste te worden.
Op haar 14de begon ze met zelfstudie voor barokhobo, waarna ze zich op 15-jarige leeftijd studente kon noemen aan het Koninklijk Conservatorium Brussel, in de klas van Marcel Ponseele. Na een tussenjaar in Den Haag, ontving ze daar haar bachelordiploma met grote onderscheiding. Terug in België voltooide ze haar masterdiploma, eveneens met grote onderscheiding. Kort na haar afstuderen werd ze geselecteerd door Klara om deel uit te maken van hun reeks “De Twintigers”. Omdat ze ook een grote liefde heeft voor vroeger repertoire, werkt ze sinds enkele jaren ijverig aan haar vaardigheden op vroegere dubbelrietinstrumenten.
Samen met haar partner Beniamino Paganini leidt ze Musica Gloria. Dit ensemble treedt op voor organisaties zoals BOZAR (BE), Trigonale (AT), Bachfest Leipzig (DE), AMUZ (BE), Festivals de Wallonie (BE), SHFestival (CZ), Concertgebouw Brugge (BE), TAM Regensburg (DE) en 30CC (BE) en heeft al verschillende cd’s opgenomen.
Behalve met Musica Gloria, speelt Nele regelmatig met ensembles als Il Gardellino (BE), A Nocte Temporis (BE), La Chapelle Harmonique (FR), Collegium Marianum (CZ), Gli Angeli Genève (CH), Le Poème Harmonique (FR), Utopia Orchestra (DE) en Concerto Köln (DE).